Wat zou het centrum van Leuven zijn zonder de prachtige Sint-Pieterskerk?! Een architecturale parel die elke bezoeker blijft overrompelen. Een gebouw dat in z'n geschiedenis al veel heeft meegemaakt, maar van geen wijken wil weten. Het is veel meer dan een hoop stenen of een getuigenis uit het verleden. De kerk is een plaats waar nog steeds dag na dag mensen komen bidden, zingen, vieren, antwoorden en troost zoeken. Het is een open huis waarin je met respect kan vertoeven. Wie je ook bent, vanwaar je ook komt, wat ook je plaats is in onze samenleving. De Sint-Pieterskerk is een rots in de branding. Een plaats waar het menselijke en Goddelijke elkaar ontmoeten. Een kerk die geen museum is, geen reliek uit het verleden, maar een ontmoetingsplaats die wijst naar de toekomst en naar het Leven dat elke geschiedenis overstijgt.

Toch is deze kerk ook als gebouw constant in evolutie. Na de grondige restauratie van de buitenkant is er de afgelopen jaren met man (vrouw!) en macht gewerkt aan de binnenkant. Wie herinnert er zich nog de zwartgeblakerde kerk waarvan de stenen naar beneden vielen? Dat beeld behoort hopelijk voorgoed tot het verleden. Net zoals het beeld van een kerk waarvan de binnenkant afgeleefd aandoet. Een kerk waar het in de winter zo koud kon zijn dat de vieringen ingekort moesten worden. Ondertussen beschikt de Sint-Pieterskerk al enkele jaren, en over de hele oppervlakte van de kerk, over een degelijke verwarmingsvoorziening waarmee we de kou buiten kunnen laten. Van vriestoestanden tijdens de vieringen is dus geen sprake meer.

Na de restauratie van het schip en het verbluffende resultaat daarvan sloegen de restaurateurs letterlijk hun tenten op in de kruisbeuk. Ook deze fase is bijna voltooid. Aan de beide ingangen van de kruisbeuk komen grote constructies in glas. Constructies die dienst zullen doen als sassen en waarlangs men de kerk op een vlotte manier kan betreden. Langs de inkom aan de Grote Markt komt ook een shop met religieuze artikelen.

De grootste en meest zichtbare verandering in de kruisbeuk en aan het hoofd van het schip is het nieuwe altaarpodium. Het oude podium werd helemaal afgebroken en er werd gekozen voor een constructie in hout waarbij vermeden werd om met te veel niveau's te werken. Een paar trappen om het podium te betreden, maar op het podium zelf zijn er geen verschillen in niveau. Dit komt het ruimtelijk gevoel voor de voorgangers in de eucharistie en voor de aanwezige gelovigen absoluut ten goede.

Centraal op het altaarpodium staat uiteraard het altaar zelf. En dat is het vertrouwde altaar dat op deze manier ook een link is tussen verleden en heden. Een herinnering aan oorlog en verwoesting die niet alleen de kerk zelf maar ook veel Leuvenaars getroffen heeft.

Nieuw is dat op het altaar een houten blad werd aangebracht waardoor er meer ruimte is om rond het altaar eucharistie te vieren. Onderaan het altaar is er een lichtpartij aangebracht die kan ingeschakeld worden om de kleuren binnen het kerkelijk jaar te accentueren.

Waar we nu nog met veel verwachting naar uitkijken is het nieuwe meubilair op het altaarpodium. Het oude verdwijnt en het nieuwe is ontworpen door interieurarchitect Hay Verhey die regelmatige bezoekers ook kennen als de Suisse van onze kerk.

Hay koos voor 5 stoelen voor de voorgangers tijdens eucharistievieringen, met een duidelijk onderscheiden stoel voor de hoofdcelebrant. Deze stoel draagt de kenmerken van de apostel Petrus. De gekruiste sleutels staan symbool voor de eerste paus die Petrus was en voor de naam van onze kerk.

De 4 andere stoelen van de concelebranten dragen de sporen van de 4 evangelisten. Lucas afgebeeld als gevleugelde os, Marcus als gevleugelde leeuw, Mattheus als gevleugelde mens, en Johannes als gevleugelde adelaar. Deze symbolen zijn verwerkt in de voorzijde van de stoelen en zijn dus zichtbaar voor de gelovigen.

De achterzijde van de stoel van de hoofdcelebrant verschilt van die van de 4 concelebranten. Op de ene stoel is de paradijsboom zichtbaar, een verwijzing naar de tuin van Eden, en ook een link naar water die niet alleen de boom van leven voorziet, maar ook ons mensen. Er is geen leven zonder water.

Op de achterzijde van de stoelen van de concelebranten staan vissen in een vloeiende rivier. De priesters als vissers van mensen. Het symbolische water van de rivier, onze bron van leven, loopt door over de 5 stoelen. De bron waaraan wij ons laven is het woord van God.

En dus hebben we ook lezenaars nodig die centraal staan in de dienst van het woord. In het ontwerp van Hay Verhey komt er zowel links als rechts van het altaar een lezenaar. Ze hebben allebei een metalen gebogen front op een houten geheel. De lezenaar links draagt het symbool van de vis die naar verschillende elementen van ons geloof verwijst. Boven de vis staat het bekende Christusmonogram met de eerste 2 Griekse beginletters van Christus. Alfa en Omega. Begin en einde.

De lezenaar rechts draagt het symbool van het Lam Gods. Christus die op de wereld kwam om onze zonden weg te nemen. Ook op deze lezenaar herkennen we de vissen en het water. Christus als bron van ons leven en Christus die zijn leerlingen aanmoedigt om vissers van mensen te zijn en te worden.

Binnenkort kan u dit nieuwe meubilair met eigen ogen aanschouwen. Het staal is nu terug van de walserij en men is druk bezig met het assembleren van de onderdelen, zoals het inlassen van de fronten in de stoelen en het handmatig buigen van de vissen. Hiervoor worden eerst mallen gemaakt in staal en vervolgens worden deze met behulp van een pers gebogen.

In een latere fase volgt ook nog een nieuw tabernakel.

Hopelijk moedigt dit nieuwe interieur ons gelovigen aan om met (nog meer) warmte en vergevingsgezindheid getuigen te zijn van de Blijde Boodschap en van het Rijk Gods.

Mark Janssens