Daar waar er water over het epitaaf is gestroomd werd deze korst weggespoeld, waardoor er zich witte strepen aftekenden.

Naast de zwarte gipskorsten werd er ook een rode laag aangetroffen, in een dunne laag over grote delen van het oppervlak. Er werden monsters genomen van deze laag om te onderzoeken of het hier om een oude verflaag ging of een afzetting van iets anders.

De monsters werden in een laboratorium onderzocht op de aanwezigheid van bindmiddel en pigmenten, aangezien dit de componenten zijn die op een verflaag duiden. Er werd geen bindmiddel aangetroffen en de stoffen die de kleur veroorzaakten konden worden herleid naar baksteenstof.

Door de verschillende processen te bekijken waaraan het epitaaf werd blootgesteld kon de volgende conclusie worden getrokken:

Het bindmiddel van de steen, kalk, loogde uit onder invloed van water.

Kalk is een reactief bestanddeel en vormt zoals hierboven beschreven onder invloed van elementen in de lucht een dunne korst op het oppervlak van de steen.

Baksteenstof, afkomstig van de ingestorte gewelven en andere gebouwen in Leuven, is op het oppervlak terecht gekomen en daar door het uitlogen van kalk gefixeerd aan het oppervlak. Het stof werd daardoor chemisch gebonden aan het oppervlak.

Om de zwarte en rode laag te verwijderen werd er gebruikt gemaakt van een gel met chemicaliën die veilig zijn voor de marmer maar de afzettingen verweken waardoor ze met sponzen en watten verwijderd konden worden. Daarna werd het epitaaf goed nagereinigd met water.

Om het epitaaf te beschermen tegen vuil wordt er een dunne waslaag aangebracht.

Toch is het beter om de witte marmer niet aan te raken met blote handen. Vet en vuil van onze vingers zorgen na verloop van tijd voor vieze vlekken die moeilijk te verwijderen zijn zonder de steen te beschadigen.