Over een drietal uren zal het juist één jaar geleden zijn dat het noodlot onze Sint-Lambertusschool en de school 't Stekske uit Lommel heeft getroffen. Waarom moest ons dit overkomen? Waarom zij? Wij blijven achter bij de grenzen van het weten. Geen wijsheid is groot genoeg. Geen woord houdt stand.

Zal ons iemand ooit hierop een antwoord kunnen geven? Tot op vandaag blijven de 22 ouderparen maar ook de wederhelften van de begeleiders en de chauffeurs met veel vragen verweesd achter.

Gedurende heel het voorbije jaar bleven al deze slachtoffers ons heel nabij. Telkens we hun naam uitspreken geven we steeds opnieuw herinneringen van hen aan elkaar door. Alleen wat zachter, hoewel stilte zelden zo hard valt.

Daarnet nog hebben we tijdens de eucharistieviering samen nog even stil gestaan bij het beluisteren van de voorbeden. De leerlingen van het 6de leerjaar die het ongeval hebben overleefd, hebben met veel respect maar tevens op een aangrijpende manier hun eigen geschreven teksten over hun overleden klasgenootjes, hun meester en hun monitrice voorgelezen.

Nochtans heeft dit dramatisch gebeuren bij immens veel mensen zowel in het binnen- maar ook in het buitenland een solidariteitsgevoel losgeweekt, een solidariteit die we nog tot op vandaag mogen ervaren.

Om een blijvende herinnering aan onze blije kinderen, hun meester en hun monitrice te bewaren en zij een zichtbare en een blijvende plaats zouden krijgen in onze gemeenschap, heeft het schoolbestuur samen met de getroffen ouders stappen ondernomen om een gedenkteken te plaatsen. Vrij vlug was een sociaal bewogen Heverleese kunstenaar, Willy Peeters, bereid om hierin zijn ziel te steken.

Omwille van de weersomstandigheden staat dit gedenkteken voorlopig hier nog te midden van ons, maar weldra zal het zijn vaste plaats toegewezen krijgen op een stille plek aan het speelplein naast de Sint-Lambertuskerk, een plein waarvan onze overleden leerlingen nog medearchitecten mochten zijn.

Het beeld dat vandaag wordt ingezegend en de naam kreeg 'Voor altijd verbonden', heeft ook bij de kunstenaar veel emoties teweeg gebracht. Het kunstwerk moest een eerbetoon worden dat niet de droevige gebeurtenis, maar vooral de innige band tussen de kinderen en hun begeleiders uitbeeldde. Zij allen hadden samen een geweldige vakantie achter de rug waarin ze alleen maar dichter bij elkaar waren gekomen. De kunstenaar heeft hen vrolijk, levendig en speels met elkaar verbonden. Op een betonnen sokkel, die op een punt eindigt, lijkt de bronzen vriendenkring op te stijgen uit de grond. Samen hand in hand, nemen ze een vlucht naar de oneindigheid. Deze beeldengroep is een heel beweeglijke constructie en is eigenlijk een ode aan het leven.

De kracht van zijn beeld schuilt in de paradox: stilstand die beweging suggereert. De figuren vormen een elegante reidans die zich opsplitst in een flexibele dubbele lijn. Komt daar bij dat de elegante menselijke vormen door de scherpe vluchtpunten van de sokkel worden opgenomen in een opwaartse beweging die uitmondt in het oneindige.

Ik hoop dat velen inspiratie mogen vinden in dit beeld van Willy Peeters; troost, een aandenken, een herinnering of wat iemand ook doet stilstaan bij een beeld. Ik hoop vooral dat dit nieuwe beeld snel een rustpunt van schoonheid binnen de leefwereld van de schoolgemeenschap, van deze parochie en van de stad mag worden.

Namens het schoolbestuur, het schoolteam en de ouders wil ik de kunstenaar danken voor zijn symbolische beeldengroep maar ook voor zijn sociaal bewogen zijn om deze opdracht op zo'n serene maar sterk bewogen wijze te maken.

Tot slot wil ik namens alle betrokken participanten van onze Sint Lambertusschool, het college van burgemeester en schepenen hartelijk danken voor hun integrale steun die we van hen het voorbije jaar hebben gekregen maar ook speciaal voor dit geschonken herdenkingsmonument.

Laat ons het mooie uit het verleden koesteren en er energie uit putten om de toekomst samen te omarmen. Dat deze tedere herinnering een wakend vuur mag zijn dat ons hart blijft verwarmen.